دریای ورزش“، کمیل قاسمی پس از خداحافظی از دنیای قهرمانی کشتی پیامی را انتشار کرد.

به گزارش دریای ورزش“، کمیل قاسمی دارنده دو مدال المپیک روز گذشته از دنیای کشتی خداحافظی کرد.

کمیل قاسمی در صفحه شخصی خود درخصوص خداحافظی‌اش نوشت:

بالاخره قصه‌ی زندگی قهرمانی‌ام به ایستگاه آخر رسید. در ماه‌های اخیر به عشق دیدن شور و شوق مردمی که با جان و دل، در دعاهای خود مرا شرمنده‌ کرده بودند، علی‌رغم دوری از تمرینات و آسیب‌دیدگی‌های قدیمی، تن به تمرینات مرتب دادم با یک نیت؛ فقط به قصد حضور در سومین المپیک زندگی‌ام و کسب مدال طلای بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو.

شاید در جایی نگفته باشم و خیلی‌ها ندانند که من، با اینکه در سال‌های اخیر در وزن ۱۲۵ کیلو مسابقه داده‌ام و غالبا ۱۲ تا ۱۵ کیلو از رقبایم سبک‌تر بوده‌ام، در آغاز راه قهرمانی طعم وزن‌ کم‌کردن را بسیار چشیده‌ام.

دیروز وقتی می‌خواستم برای همیشه از عشق جاودانی‌ام خداحافظی کنم، تمام آن لحظه‌های شور و عشق و امید، تمام آن لحظه‌های شادی و شور ملتم و به ویژه اهالی محترم مازندران و همشهریان عزیز جویباری‌ام، مقابل چشمم رژه می‌رفت. هیچ‌وقت نتوانستم با کلمه و واژه‌ای، محبت شما مردم را پاسخگو باشم؛ شما که می‌دانم در هر کجای جهان که باشید، برای تشویق و روحیه دادن به من و ما، از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنید. یک عمر در طنین آوای شما زیستم. اگر در سالهای نوجوانی، کشتی فقط عشق شخصی‌ام بود اما بعدها “دانستم” که این عشق مرا “پیوندزده”؛ پیوندی ناگسستنی و دائمی با مردمی به‌قول حضرت مولانا:
این‌جا کسی است پنهان دامان من گرفته
خود را سپس کشیده، پیشان من گرفته
این‌جا کسی است پنهان چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ایوان من گرفته

کشتی صرف‌نظر از بردها و باخت‌هایش، نه بخشی از زندگی‌ام که یکسره خود زندگی‌ام بود و هست. تک‌تک شما خوبان چه آنها که تشویق‌ام کردید خالصانه و چه آنها که مشوّق رقیبم بودید و لاجرم مرا مورد عتاب قرار دادید، همه را از صمیم قلبم دوست می‌دارم. حضور و وجود شماست که معنایِ بودنِ منِ کمترین هست. در ایستگاه واپسین این‌ راه سخت طلب حلالیت می‌کنم از همگی شما؛ چنانچه در این سال‌ها گرد کدورتی بر دل‌هایتان نشست، عذرخواهم.

کلام آخر اینکه از مربی سازنده‌ام آقای حسین نقیبی بسیار ممنونم. از آقای نادر ناظری که از رده سنی نونهالان تا همین آخرین کشتی، همواره در کنارم بود تشکر می‌کنم. و شرمنده از پدر و مادرم که به دلیل حضور دائمی در اردوها و سفر ها نتوانستم در کنارشان باشم ،باشد که از این پس بیشتر دستبوسشان باشم. از دوستان گرامی‌ام در جای‌جای جهان ممنونم و عذرخواهم که نمی‌توانم نامشان را تک‌تک بیاورم. سپاس ویژه‌ای دارم از اهالی رسانه و ارباب جراید که در تمام این سال‌ها از نزدیک شاهد تلاش و کوشش بسیارشان بوده‌ام.

از آقای غلامرضا محمدی که نخستین بار به من اعتماد کرد و در رقابت های قهرمانی آسیا پیراهن تیم ملی را به من سپرد ممنونم. از رقیب دیر و دورم پهلوان پرویز هادی که دیروز مرا بر دوش گرفت و رسم و آیین نیاکان ما را به جا آورد تشکر ویژه دارم. حضور او همیشه انگیزه ی تلاش بیشترم بود. از آقایان فردین معصومی، محمدرضا آذرشکیب و شیروان محبی هم ممنونم و در انتها سپاسگزارم از استاد رسول خادم که از او بسیار آموختم. بدون اندیشه ها و دست های سخاوتمند این مرو بزرگ، یقینا در چنین جایگاهی قرار نمی گرفتم. با ایشان قدم در گود معرفت گذاشتم و ورزش باستانی را فرا گرفتم. تا همیشه و همه جا قدردان پهلوان بزرگ ایران زمین هستم.
فرزند کوچک مردم بزرگوار ایران
کمیل قاسمی